Samotny kwiat, uschnięty kwiat.

Wypalił się, miłości było mu brak.

Był już bliski, by przykrył go piach

Mało co, a zdeptał, by go ten świat.

Rodziny było mu brak

Nie miał już nic.

I nie chciał dalej żyć.

Taki spotka go los.

Pogubił się i stoczył się na samo dno.

Płakał nocami, modląc się,

Aby jego los odmienił się.

Nie chciał dłużej żyć tak.

Pragnął zacząć jeszcze raz.

Samotny kwiat.