Do

Śniłaś mi się ostatniej nocy

jak witasz wiosnę nowym Ale

dlaczego czerwonym płaszczem

W Blue Angel

jedliśmy bigos niedojadek

Byłaś w tym śnie najpierw oazą

roześmianą prosto w moje serce

oczy otwarte po głębie bursztynu

usta nie zakwitały

kaktusami zbędnej mowy

słowa nie umykały

w lotne piaski ukrytych sensów

Gdy brnęliśmy skibami Świdnickiej

do zaoranego klubu dziennikarza

przemieniłaś się w kolorową kostkę do gry

Magiczne liczby jeden do sześciu

potoczyły się jak po stole by nagle

zniknąć mi z oczu w labiryncie ulic

Obudziłem się zamieniony

w kryształową kulę wspomnień

która rosła

By w spojrzeniach słońca zgasnąć