po śladach błądzi z przejęciem milczenie

oczom nie wierzy kałuże wysusza

jeszcze się waha cieniem już wyrusza

jasnobłękitnym poprawiać strumienie

dopiero żegna brzozowe wspomnienie

bada dotykiem palcami rozkrusza

jodły i świerki do wonności zmusza

pod liściem skrywa półnagie westchnienie

przyjdzie na pewno to nieznane lśnienie

i zamigocze pod powieką czasu

wystarczy jedno prawdziwe spojrzenie

oddech zatrzyma tajemnica lasu

błogosławione ulotne stworzenie

płynące brzegiem aż po szczyt Parnasu