poeta zawsze widzi

zawsze słyszy

czasem mówi

czasem ukrywa się w ciszy

gładzi upiory pod włos

strach wyrwa mu słowa

nierozpoznane

do pasa i do kolan

kładą się do grobu

ale nie umierają

ostatni gasi światło

kurtyny nie opuszcza

widowni nie pozdrawia

i tak dalej

i tak dalej