Pokora

Dzień zagląda przez witraż pokory

I szczerą zorzą wnika do oka

W świątyni blask ołtarza; krzyk wiary

Pochodnia sensu życia z wysoka

Patrzy w głębię - perły poszukuje

Pod korą kryje się rdzeń posoki

Biegnie z Okiem Boga- drogę snuje

Introdukcja pisana z Opoki

Jak pokora złączyła rubieże

Doczesne i niebiańskie w jedności

Tak źrenica promień nieba bierze

Na złączenie ludzkości w miłości

Pójdziemy przejrzeć się w tafli wody

W lustrze zasłona  prawdy nie kryje

Z błękitu płynie charyzma zgody

W świetle wiernością kraina żyje