Boska twarz polskiego nacjonalizmu

Mam na myśli Krzysia Bosaka. Zresztą nie tylko twarz ma boską, jest boski w całości. Ma wszystko: wdzięk, aparycję, członkostwo w Mensie, wiedzę, znajomość technik retorycznych, bogatych rodziców i abonament w klubach na Ibizie. Jakże on jest niepodobny do nacjonalisty! Jak książę Mojżesz do swoich cholernych Żydów! Obserwuję Bosaka od lat i widzę jak on się powoli rozwija, jak czeka... Jest taki cierpliwy i tak pozbawiony gorąca, że czasem myślę, czy on mi przypadkiem z piekła nie spierdolił i nie szykuje konkurencji.

Niektórzy z komentatorów stawiają diagnozę, że w Polsce nie ma klimatu dla partii nacjonalistycznych, że Polakom nie w smak nacjonalistyczne idee i stąd nie wybierają nacjonalistów. Ale to ma związek wyłącznie z wizerunkiem. Weźmy takiego Zawiszę: z powodu ekspresji i charakterystycznego wąsika przypomina czyjąś karykaturę. W dodatku ma piskliwy głos. Całą swoją osobą jakby przedrzeźniał wielkiego wodza nacjonalistów. Ktoś taki nigdy nie porwie publiczności. Co najwyżej rozbawi. Albo... Winnicki. Jakiś ślamazarny, z wyglądu przypomina kujona, a nie ogarniętego narodowca. Nie ma ikry, czasem usiłuje ją wykrzesać, a wówczas staje się żenujący. Dalej, kojarzony z narodową ideą, Kowalski Marian wygląda jak wykidajło z z taniej knajpy i tak się publicznie zachowuje. Jest dobry, ale na czas szczytowego funkcjonowania nacjonalistycznej władzy, a nie na jej reklamę!

Ale jest Bosak! Paradoksalnie jego twarz jest obecnie przeszkodą, ale starzeje się. Rysy się wyostrzają, a i jestem przekonany, że wewnątrz drzemie wulkan, który nigdy jeszcze publicznie nie eksplodował.