Apostrofa do Melpomeny, jednej z 9 córek Dzeusa, muzy teatru tragedii, która w wierszu przypłaca śmiercią swój wybór wartkiego strumienia życia dla lirycznego "ja" - to niejasna sugestia, że być może nie był to chyba jednak trafiony wybór - i to dla obu zainteresowanych stron. Ale jej (Melpomeny) boskie pochodzenie - to gwarancja, że nikomu tutaj (w tej naszej wiecznej opresji) nikomu tak naprawdę nic złego się nie dzieje i nie stanie: to, od czego tak siwiejemy i skręcamy się z bólu - to jedynie nasze sztuczne, wydumane, "teatralne" obawy, lęki i strachy. To tylko scena

Lot prometejski zwyczajnego niezwykłego słowa