Lorelei i dziewczyna

Z kamieniami w kieszeniach wchodziła w głębokość,  

Renem płaszcz już nasiąkał, suknia i bielizna.  

Głowę jeszcze uniosła, gdy mewa wysoko  

krzykiem krótkim ostrzegła, że to nie mielizna.  

Mężczyzn wielu kochała; ostatni poeta  

najgorszym był w miłości, choć najmędrszym w słowie.  

Myśl zamarła spłoszona, więc zabrakło weta,

kiedy ścisnął za gardło w zjadliwej rozmowie. 

Nieopodal na skale Lorelei baczyła.  

Widząc mokrą dziewczynę, swych śpiewów przestała,

co owymi rybaków uroczo wabiła. 

Marszcząc brewki w zamyśle, tak się odezwała:  

Ty w złym miejscu chcesz tonąć, toć tu tylko chłopcy, 

młodzi, średni i starsi, nieważne są lata,  

ale płeć ich przeciwna i słodkie manowce,  

na które ich przywodzić jestem bardzo rada.  

Panna w ruchu zastygła. Tym razem jednakże  

rozum jej nie oszukał, lecz znalazł ripostę.  

Ty ich kusisz na górze, ja na dole wszakże.  

Wchodzić w drogę nie będę, ujrzyj we mnie siostrę.  

I w zielone odmęty powoli i miękko  

Zanurzyła się, mrucząc ze szczęścia piosenkę.  

Tak to ciętość języka źle wykorzystana  

przemienia nas w topielców. Wątpliwa wygrana.