Czasie, skróćże wreszcie me cierpienie!

Daj mi spełnić me marzenie!

I w rozmowie daj natchnienie!

Sens życia cały znika,

Kiedy widzę ją we łzach,

Kied myślę o tym, że ją zraniłem,

Kiedy myślę o tym, że ją straciłem.

Ona - jak kwiat bezbronny na łące.

On - jak ogrodnik ją kochający.

Kwiecie mój drogi,

Wyzbyj się złości,

Przyjmij ten dar mej wiecznej miłości!

(Wiersz napisałam gdzieś w 2 - 3 klasie gimnazjum, więc rozumiem, że jest nie doskonały. :) )