Jedyny, jedyna

Julianowska, Zgierska,

zaułek, choć lesisty, szary,

pośród zabudowy niskiej.

Nad miastem chmury.

Aura jesienna, ponura.

W gęstej szarości, z daleka...

Wielki kapelusz...Grzyba?

Jakby czekał

na okazję jakąś?

Na człowieka?

Co go z pośród drobnicy liściastej,

jedynaka w świat poezji zabierze?...

Bliżej podchodzę...

Na grubej, może stuletniej pnia nodze,

sosna stara, ze ściętą koroną,

od góry wygładzoną.

Przypomina wielkiego grzyba.

Szarego koźlarza.

Jak to z różnymi, starymi, bywa...

Jednego tu, jedynego...

,