chciałabym  wierzyć  że samotność  to przeżycia  ..chciałabym wierzyć  że samotność to  początek  drogi do hałasu a nie koniec  bycia  w ofiarą  czasu ..chce wierzyć  że  to co teraz  czuje  mniej boli  .nie zabija  nie hamuje .a jednak  mnie rujnuje  .,.czuję  samotna  czuję się markotna  ..samotność  jak  wdowa w czarnościach  się chowa  ..by zakrywać  to co czuje -po świecie się snuje ..chodzi między  ludzmi   prawie  niewidoczna .,...szeptem mówi  ..ciszą  pisze ..zatrzymuje  wszystkie klisze i na zdjęć  obrazie ..w darze daje  miny ..miny  co aż  serce ściska ..aż  łzy  płyną słone  ..bo najgorsze w świecie mieć  smutek  na ciele  ..mieć  obrazy  w duszy  mieć  serce w rozterce ..i nie pragnąc  więcej ..bo ..samotność ..to ..panna ..zuchwała a ci co bezradni do nich szybko  biegnie i zabiera  w światy  ,w którym więdną kwiaty /./