Gruszki NAPRAWDĘ na wierzbie można wyhodować. Nowatorskie (jak na tamte czasy) prace rosyjskiego XIX-wiecznego sadownika, Iwana Miczurina, doprowadziły drogą eksperymentalnych krzyżówek międzygatunkowych do pozyskania wielu pożytecznych, odpornych na mrozy i szkodniki odmian roślin.

Ale w wierszu - oczywiście - mowa o odwiecznej, prawdziwie ludzkiej tęsknocie, by sięgać niemożliwego i te istne gruszki na wierzbie - łzy przekuwać w cud słodkich owoców.

Ta tęsknota nas prowadzi ku lepszemu.

"Słoność łez przemienić w słodycz" - tak bym zapisała :)

Tak Emilio, taka pokusa, która rodzi się w nas, by przekuć łzy w słodycz, nawet jeśli jest to wrażenie krótkotrwałe:)

Befano, miło, że zaglądasz i komentujesz:) faktycznie "słodycz" dobrze oddaje istotę smaku gruszki, która tutaj staje się metaforą odczuć błogich i przyjemnych, do których tak nam tęskno:)