Człowiek

Podobno ulepił z gliny

Przez tchnie wprawił go w ruch

Człowiek otworzył szczeliny   

Do raju zakradł się wróg

Odtąd błąka się po świecie

W niemocy strzępi szaty

Wierząc, że powróci szczęście

W piachu zakwitną kwiaty

Nie łatwo usunąć wyrwę

Pozbyć się złego wroga

Przydrożny krzyż ściele barwę

W niej lśni powrotna droga