W raju nawet o zmierzchu mgła kładzie na rzęsach 

wilgoć. I tą wilgocią od rzęs aż po stopy 

Ewa spowita jest cała. Skrapla się na piersiach 

by rosić i rozpływać pod ciepłem Adama. 

Nieświadoma wygnania, nieświadom owocu, 

przełyka jabłko - głodny - u podnóża wzniesień - 

drżąco-duszno-gorących (lepka słodycz soku). 

Mgła przelewa jak mleko nad adagio ciała  

Ewy. Oto i nektar - rozlał się - uniosła  

i opadła. Śpij Adaś. lgnij Ewka, oplataj  

Adamowe kolumny - posągowe uda. 

Rajskie drzewo cień rzuca. Nie spali do rana.