Czekam na Słońce, co wschodzi,

gdy mrok się słania na nogach.

Zmuszony w ciemnościach brodzić,

pluję w kierunku ich Boga.

Czekam na wiatr, który porwie

ciemne, skłębione zasłony.

Jak kokon na czarnej morwie,

promykiem Słońca zbudzony.

Czekam na znak nieuchronny,

który poprzedza tę chwilę.

Jeden argument koronny,

który wybudzi motyle.

Stanę wtedy na „RAZ!”

Skończy się mroku czas!