Doskonały warsztat :)

Piękny wersz Ewo, napisany z Twoja niepowtarzalna wyobraźnią poetycką i oryginalna symboliką.

na zgliszczach?rozu,iem metaforę,ale jednak,stopy to jednak potłuczone szkło,pokaleczone,rany są czasem okrutne jak zbrodnie .pozdrawiam.

dziękuję, również pozdrawiam

Wiersz - opublikowany w 2. dekadzie 3. tysiąclecia - jest w swej metaforyce cały zanurzony w polskiej (bo przecież nie w filipińskiej!) w naszej rodzimej krwawej, z cieniami (patrz tytuł) i zbiorowymi polsko-żydowskimi mogiłami Historii

powiesz, że to tylko wytwór wyobraźni
tamtych znamion - uwite gniazdo
w sponiewieranym biało-czerwonym chałacie

(patrz 3. strofa)

Zgliszcza, które krystalizują i porastają konkretnym pokłosiem, starzec z poranionymi stopy, ten chałat biało-czerwony, to czarne jak ze snów Hitchcocka stadami ptactwo - to jest także Polska 2018 właśnie!

Pamięć zbiorowa sponiewieranego narodu wlecze swoje niezapłacone bóle, nierozliczone łzy, nieskwitowane traumy w dziesiąte pokolenia. Młoda Poetka - pra-pra-wnuczka tamtych upiornych czasów - jest wyrazicielką także tego potężnego cieni zmarłych głosu