`W cichych ogrodach, ogrodach tęsknoty`,

piasek nie nosi przepysznej pozłoty;

łąki odległe, źdźbło ostre jak szpica,

zamiast storczyków iglaki w donicach.

Rzeka jak łąki - w rewirach nie moich -

żarty z fantazji rozmarzonych stroi.

`W cichych ogrodach` trwa nostalgia deszczu

i każdą kroplą prosi mnie o jeszcze...

Śród winobluszczu zapach mokrej ziemi

w nozdrza się wwierca, a ażury cieni

już śpią, już w oczy nie rzucają blasków,

które uwięzły w jesiennym potrzasku.

`Zegar ogromną wskazówką słoneczną`

umknął w szarugę w podróży odwiecznej.

Kamień omszały - gładź o zmierzchu stracił.

Szczęście ziewnęło: `Siadać się opłaci?`

Zezuło stare buty; w mokrej trawie

na jednej nodze skacze, w obie marznie.

* Parafraza wiersza `Pejzaż` K. Iłłakowiczówny