Jakbym znał dwie Gruszki.
Ta tutaj i gdzie indziej. Dużo poważniejszą i bardziej wypełnioną treścią poetycką.
Może ludziom potrzeba takich schiz?
Bo wierzyć mi się nie chce, aby ktoś, kto pisze na Twoim poziomie, zachwycał się tu miernotami i chwalił słabeuszy.
A tak widzę.
Wiersz jest dobry.
I pod pozornie lekką treścią niesie ładunek.
Informacji, że wszystko przemija i to, co wczoraj wzbudzało emocje, dziś jest już mało ważne.
Napisane z talentem i lekką ręką.
Trzm się Gruszfeldo. :)

Puszczyk, no coś Ty?
Zatkało mnie.

Myśl przewodnia wiersza - z czasem wszystko wypłowieje - to kobieca przewrotna prowokacja, za którą ukrywa się wolna od ograniczeń poetycka perspektywa wolnego także "ja":

z kolorów płytek strzelam melanż.
ja widzę na nim rzeczne fale

/a co widzicie wy/

mnie, wiecie, to nie wzrusza wcale

Między fugą a kafelkiem mieści się ocean lirycznych możliwości, i nic NAPRAWDĘ NIC! z czasem nie płowieje /choć wy to widzicie inaczej/

Emilko, piękne dzięki za piękny komentarz. :)

Ale to tytuł wprowadza piąty wymiar tego wiersza - ten optymistyczny /okiem Z Samej Góry/. Tak naprawdę jest tu wielu patrzących: kobiece "ja", "ktoś inny" /ten, co widzi przez opary zielonej flaszki/, "wy" /"mnie, wiecie, to nie wzrusza wcale"/ - i On, który twierdzi, że będzie jak się patrzy.

Im częściej do tej twórczości wracasz, tym więcej, w nią się tak wgapiając, w niej dostrzegasz.

Zaiste, nie wystarczy patrzeć - żeby widzieć :(