Z chaosu myśli 

krwawy mur 

gdzie wzrok nie sięga 

serce się kołysze 

jakby za chwilę  

rzucić na stos 

o sobie prawdę 

w tętniącą ciszę

i nie wiadome  

znaczyło więcej 

a żal się bije 

z płaczu ścianę 

tam gdzie rozbite 

szklane serce 

w oku bezkarnie 

tkwił odłamek

ból co rozrywa 

każdy grzech 

i sól piekąca 

trawi ranę 

nad szeptem słowa 

twarda rzecz 

jedno spojrzenie 

żywy baranek

chaos opada 

kruszeje mur 

i więdnie smutkiem 

struchlałe serce 

dziś odnalazło 

przyjazny kąt 

niegdyś sprzedane 

w poniewierce

i jeszcze tylko 

szczera łza 

która spłynęła 

bystrym potokiem 

tak było trzeba 

dotknąć dna 

by móc się wznosić 

nad obłokiem.