nie potrafię pisać listów  

w których dziewczynka bawiła się  

w życie, wyobrażając sobie sny.  

senki. niepojęte dla człowieka  

są niczym kosmos porośnięty wysokimi  

trawami (nierzeczywistość tworzy struktury  

na podobieństwo Ewy? ). odnajduję się tam 

w przestrzeni wypełnionej  

tylko świergotem ptaków jest  

za mało miejsca na deklamację  

o umyśle, nie posiada licencji na ciało, 

jestem w nim jak ten bezwonny kwiat  

– kłuje w oczy, to znów lśni  

w beznadziejnym tekstoliście  

rzuconym jakby w śmierć.