Ordalia

Odkrywam, że z coraz mniejszą nostalgią

spoglądam w przeszłość,

kiedy nurzałem się

w kłębowisku nieczystych dusz.

Zachłannie spoglądam w twarze

zastygłe w nienaturalnych grymasach,

kiedy przechodzę obok

zbiorowiska przejrzystych ciał.

Wypalam piętna, z coraz większą swobodą

manipuluję słowem,

kiedy wiję się

u stóp Czarodziejskiej Góry.

Mozolnie przygotowuję ordalia

ukryte przed zamglonymi oczami,

kiedy lustruję wnętrza

w Poszukiwaniu Utraconego Czasu.