Bardzo ładny

Świetny wiersz!

Dziwożona - to rozczochrana starosłowiańska garbuska z piersiami na ramieniu. Z kolei faun (patrz tytuł) - bożek rzymski - miał diabelskie rogi i kozie kopytka. Seks, uprawiany przez tych dwoje, to jakiś rodzaj wyuzdanych bachanalii z pogranicza snu,

bo gdzie tu Rzym, gdzie Krym - i gdzie nasze nadwiślane gusła, klechdy i omamy...

W cyklu poetyckim "Kobieta" nie mogło zabraknąć obu tych postaci, skoro my-Słowianki chrzest przyjmowałyśmy w obrządku łacińskim

Błędne kojarzenie Pani Emilio; moja dziwożona pochodzi z wiersza Leśmiana:

Dziwożona

Co sto lat tu zlata ptaszek,
Złoty ptaszek, Gregoraszek,
Puka w dąb: niech w dębu szparze
Dziwożona się pokaże!

Stuk, puk! z dziupli wypłoszona
W świat wybiega Dziwożona,
O, już tańczy zwijanego,
Gonionego, wyrwanego.

Leśnej bajce dając wątek,
Pośród modrych tańczy łątek,
Gra jej ciepła trzcin muzyka,
O, ucieka już, już znika.

Pobiegnijmy za nią w ślady,
Na wywiady, na wypady,
Zanim dąb się zamknie za nią,
Za tańczącą Złotopanią!

Bo ptak złoty lubi zwlekać,
Więc sto lat będziemy czekać,
Aż drzwi dębu otworzone
Znów pokażą Dziwożonę.

Faun z kolei wywodzi się ze staropolskich lasów rozdźwięczanych Pieśniami J. Kochanowskiego oraz od bohatera tegoż Poety w jego dziele "Satyr albo Dziki Mąż".

Przecież nikt brzydactwa nie uczyni swoim modelem, ozdobą w artystycznym przedmiocie, jakim jest niewątpliwie lustro?

Oczywiście, w tym polskoliterackim węższym kontekście ta dziwożona i ów faun również Leśmianowskie i Kochanowskie mają konotacje.

Co absolutnie nie wyklucza innych pól interpretacyjnych. Synkretyzm - także w świecie sztuki - jest zjawiskiem wszechogarniającym wszelkie możliwe przestrzenie

Cytat:

"A teraz tworzymy grupę
figur. I ramę zwierciadła

rzeźbioną w jednym tworzywie"

Nie, Pani Emilio, w Pani (domniemanej) wnikliwej analizie pobrzmiewa zwyczajna złośliwostka. Bo niby wszystko ładnie: i ta strzygodziwożona, i faunosatyr...

Puenta wiersza jest jednak taka jest: artystyczna rama zwierciadła przedstawia złączone w miłosnym uścisku piękno. Urodę kobiety [w wieku obojętnym] i czarującego brzydala w osobie fauna.

Ja piszę po polsku oraz odwołuję się do polsko-uniwersalnych reminiscencji, nie takich bądź innych, zresztą nie do końca sprawdzonych oraz udokumentowanych, mitologiczno-słowiańskich wersji ;)

"Co autor miał na myśli", nieśmiertelne pytanie podczas szkolnego omawiania takiego bądź innego poetyckiego utworu. Ponieważ sama (jeszcze) żyję, to uprzejmie teraz wyjaśniam, co ja miałam na tej myśli, kiedy pisałam ten wiersz, z którego zresztą podtekstu pobrzmiewają osobiste, z odniesieniem do autoironii, reminiscencje.

Jaką INNĄ ścieżkę odczytania tej kryptorozmowy z faunem sugerują już jej pierwsze frazy?

Ani tyś mnie nie zgwałcił
Ni jam ciebie nie zwiodła

(patrz początek - cytat z pamięci)

Po co dziwożona te słowa mówi do swego kochanka? Czyżby nie pamiętał, co go z nią łączyło?

I dalej:

Ty moje ciało jak pigwę
Ścisnąłeś giętkimi palcami
I ja im uległam.

Te ich amory są przecież już w samym tekście wystylizowane "na śmieszno" i "na dziwno", gdyż/ponieważ/bo oboje ci kochankowie są z tak różnych, obcych nam-ludziom światów?

Pani Emilio,

przede wszystkim proszę zawsze pisać: "według mnie", "moim zdaniem", "w moim odczuciu", wtedy wszystko będzie jasne. A Pani stale i wciąż w rozmaitych komentarzach generalizuje, dlatego teraz przedstawiam odautorskie zdanie.

Bo i "dziwożona", i "faun / satyr" to frazeologizmy. "Dziwożoną" nazywano m.in. królową Barbarę Radziwiłłówną [gdyż omotała sobą ostatniego Jagiellona]; mówi się też o "starych satyrach" [nadpobudzonych seksualnie niemłodych panach], rzeźby faunów zdobią w Polsce rozmaite parkowe ogrody, był nawet swego czasu bardzo sympatycznie pachnący męski dezodorant o nazwie "Faun".
Jest też wyjątkowo fajny czeski film "Bardzo późne popołudnie fauna"[inspiracja: Claude Debussy: "Popołudnie fauna"].

Ten żartobliwy dyskurs, to po prostu wzięty z życia casus, kiedy niemłodzi, choć nadal piękni urodą późnego popołudnia, ludzie, przeżywszy wspólną miłość, teraz ją sobie - pogodnie, bez nutki żalu - przypominają. Pani jednak na modłę upierdliwej belfry, z maniakalnym wręcz uporem forsuje własny punkt widzenia... Prawie dogmat.

Chyba autorka dobrze wiedziała, co (na)pisała?

To oczywiste, że wypowiadamy się tutaj wyłącznie w swoim imieniu i tylko NA TEMAT TEGO, CO ZAWIERA TEKST ORAZ CO PODPOWIADAJĄ TYTUŁY A TAKŻE SUGEROWANY GATUNEK LITERACKI. Nie mamy wglądu w to, co miał na myśli autor.

Wystawiłam oceny m.in. za niebanalny frywolny charakter tego utworu (z dziedziny fantasy/SF).

I to już wszystko, co miałabym do powiedzenia w tej materii