Pożegnanie.

Masz najpiękniejszy uśmiech na świecie

Mówił tak ze spuszczoną głową

Posępny na ziemi Pogodny na niebie

Nie odróżniał pragnienia od niewiedzy

Odbywaliśmy przechadzki po chłodnym powietrzu

W zasadzie podtrzymując tylko idee

Wszystko przebiegało mętnie i w milczeniu

Staliśmy przezornie w cieniu

Jednocześnie zaspokojeni i niezaspokojeni

Wydawało mi się że nie czuję chłodu

Że znam ludzkie słabości  Pożegnanie

Miał najpiękniejsze oczy na świecie

Światła wystarczy na długo