W mądrości można się zakochać,

Gdy mądrość umysł Mistrza ma.

Przemowy z tchem zapartym słuchać.

Wierzyć, że mądrość wiecznie trwa.

W miłości można się odnaleźć,

Choć własne ego wyrwać masz.

Mistrz oprowadzi cię po niebie.

Będziesz mu patrzeć twarzą w twarz.

W tryumfie głowę swą uniesiesz,

Lecz Mistrz upomni cię nieraz.

- Anno, och, Anno, wciąż się wleczesz!

- Pamiętaj! Żyjesz, a nie grasz!

W pośpiechu zaczniesz dużo tracić.

Myśli rozpłyną się jak mgła.

Mistrz potem każe ci zapłacić.

- I nie oglądaj się! Świat trwa...

W potrzebie będziesz, taka dola...

On rękę swą poda ci wnet.

- Tej prawdy, Anno, nie odwoła,

Jeśli kto z Mistrzem swoim szedł.