Ciepły powiew nadleciał od pól 

mokradeł 

Dzień staje się duszny 

wilgotny 

Podkasane mgły ukazują dolinę gehenny 

Wstydliwy teatr planety 

Uśmiecham się dwornie 

do zdetronizowanych monarchów 

W prezencie otrzymuję narkotyk. 

Miasto przegląda się w odbiciach 

niczym kobieta patrząca w lustro 

Płatek róży opada 

jak zsunięta suknia 

Na portalu kamienicy 

kariatydy pokazują piersi 

Chcą wyjść z kamienia 

do naturalnego piękna 

Słowo lub dwa zastyga w żelatynie 

Zdążyłem sfotografować ból. 

Nie ma powrotu do poprzednich chwil 

Mojej łąki dzikich kwiatów 

brzęczących pszczół 

Moment uwieńczam pod błyszczącym werniksem 

Najlepiej usiąść w kamiennym kręgu 

poczekać do następnego stulecia. 

Otworzę beczułeczkę ze łzami 

bądź rozpaćkanymi kryształkami cukru.