Pomiędzy jawą a snem bezzębna pustka chichocze 

tłamsząc w bełkocie mięsistą paszczę niemocy 

myśli wypuszczam ukradkiem razem z krwią tłoczę 

wymykam się sobie jak zjawa pod osłoną nocy. 

Aleją Umarłych Poetów gonię się z cieniem 

złowieszczym spojrzeniem cmentarnej hieny ścigany 

z wiszącym u gardła kolczastym sumieniem 

z uporem maniaka zaglądam w ciemne bramy. 

Uśpionym przedmieściem mijam krokami godziny 

niedbale gasząc łzami ciemne latarnie nadziei 

i nawet gdy strachy robią głupie miny 

zanurzam się cicho w bagnie mrocznej kniei.

https://youtu.be/wgAzXN6Hof0