Żywot niedowiarka

Co nienamacalne, w to nie uwierzy,

Miarą realności wszystko mierzy…

Wszystko ogląda, dotyka, nasłuchuje,

Wącha, smakuje... w głowie analizuje.

To co zmysłami ogarnąć sam może,

W to uwierzy, z innymi rzeczami gorzej.

— Bo jakże wierzyć — dyskusje wciąż toczy —

Skoro tego nie widziały moje oczy?

Wiedzę ma rozległą niczym erudyta…

Wszystko go interesuje, o wszystkim czyta.

Co z tego jak potem tę wiedzę neguje,

Bo mu do jego światopoglądu nie pasuje.

Do spraw wiary podchodzi sceptycznie…

Nazwa `innowiercy` brzmi mu komicznie.

O każdym wyznaniu rzecze: — Nierealne.

A tylko dlatego, że nienamacalne.

Ludzi wierzących za nic nie rozumie.

Religii świata pojąć nie umie…

O cudach na Ziemi nie chce nawet słyszeć.

Życie po życiu zwie bajką, co do snu kołysze.

Za mydlenie oczu religie uważa...

Za nic ma religijne uczucia i wciąż je obraża.

Z drugiej zaś strony wierzącym zazdrości,

Nie samej wiary, lecz życia w zbiorowości.

Niełatwe ma życie z tą swoją naturą…

Nieraz wręcz marzy by zamienić się z kimś skórą.

Bo coraz częściej się czuje jak zwykły ogarek.

Ten przemądrzały, ten zatwardziały niedowiarek.