To perspektywa - jak na załączonej fotografii - przyciętego skadrowanego pejzażu wieloznacznej "jesieni" - postrzegana zawsze przecież nie z lotu sokoła (który ogarnia cały widnokrąg) a tylko na wysokości naszej twarzy w pionie góra-dół i en face, z polem góra 100 - 130 stopni - perspektywa "widzenia" naszymi, zwykle zbyt krótko/daleko/wzrocznymi zmysłami.

Rzeczywistość fragmentaryczna, z wybiórczo wychwyconym pojedynczym detalem - oto czym jest ten "nasz" dotykalny namacalny jesienny świat.

Niestety, to, czego "nie dostrzegliśmy" - to cała niezmierzona i niepoliczalna reszta

słowa tylko z oddali
echo drapie jak kot
powój ścisnął za mocno
uległy kamienie i szepty

znakomity komentarz...
z uniżeniem :)