Znów wszystko się zliściło, co miało się zliścić

ławeczce, która przestać marzyć, ani myśli,

o bielutkiej sukience z długim, białym trenem,

kiedy skończy się jesień, złote przesilenie…

I zima spląta szadzi welonem gałęzie,

confetti się rozsypie i roziskrzy wszędzie,

gdzie tylko słońce muśnie, a mróz w kadrze wstrzyma

tę ławkę rozmarzoną, jak młoda dziewczyna.

I zliści jej się później, gdy park spłynie wodą,

sen soczystej nadziei - będzie panną młodą

w zielonych światłocieniach, cała w drżeniu liści.

A latem, latem nadal starzeć się nie myśli,

więc stroi się, przywdziewa złocistą kreację,

która oczy przywabia; nie sposób nie patrzeć.

I zliści się to wszystko, co powinno zliścić

ławeczce, która przestać marzyć, ani myśli.

============

*fotografia własna