Jesteś lekiem na moje zło

Wymazujesz słowa w mojej głowie,

potem chciwie ślad tęsknoty rwiesz.

Mówisz, że mnie brak w rejestrach owiec,

że jak pójdę z tobą, będzie wiersz, cała Ty!

Słowa wciąż spływają wśród zajadów.

Ty, w tym samym splocie każdy rok.

Z dna szuflady krzyczysz: „Kończ już dziadu!”

I zgadując finał, ciągniesz w mrok.

Jesteś lekiem na moje zło

i nadzieją na mniejszy tłok

Jesteś windą do nieba,

Panią wina i chleba.

Oto cała Ty... Nienazwana Ty...

Gdy tęsknota z pustką już mnie mają

puszczasz oko i mam chęci wyć.

W studni, wrota znów się rozchylają.

I bez ciebie dalej nie chcę żyć.