A to świetne! Piękne, trafne spostrzeżenie, a i zdjęcie urocze. :)

A te Himalaje w koronach drzew szumiących.
Niesamowicie ciekawskie są te zwierzątka. Mój syn jako mały chłopiec odwiedzał w parku wiewiórkę. Przynosił jej orzechy, rzucał pod drzewo i chował się, a po jakimś czasie ona ostrożnie schodziła i zabierała. Mieliśmy z tego dużą frajdę. Nazwaliśmy ją Basia :)
Niedawno też Arcydzielo napisał wiersz, w którym było tak fajnie napisane o wiewiórkach.

Lilly, miło mi. A tę wiewiórkę uwieczniłam na jabłoni w moim ogrodzie. Czekała na orzeszka. Jak dostała, w try miga z nim zniknęła. :D


Agnieszko, tak się już przyjęło, że wiewiórki to Baśki. :) To milutkie zwierzątka, zwinne, szybkie, ale... zapominalskie. Bardzo często zapominają, gdzie schowały swoje zapasy i potem biegają chaotycznie i szukają za nimi. Obserwuję tę ich bieganinę u siebie w ogrodzie i mam wtedy ubaw, że hej. Pomóc im w szukaniu i tak nie mogę. To przynajmniej się pośmieję. :D

Świetna fraszka na wszystkich płochliwych. Lepsza swoja dzika samotnia od tego dookoła tłoku, chaosu i zgiełku

Emilio, dziękuję. Tak, w dzisiejszym zwariowanym świecie to już nie tylko płochliwi uciekają do swoich samotni.