Podstawową cechą roztargnionego (patrz tytuł wiersza) jest przeoczanie nawet ważnych/istotnych/brzemiennych dlań spraw, rzeczy, zdarzeń, faktów itd., itp.

W rezultacie taki Ktoś żyje raczej wyłącznie poza Czasoprzestrzenią, do której przynależy tylko fizycznie, duchem grawitując Bóg wie gdzie.

Powiadają, że tylko Poeci noszą głowę w chmurach

Wszystko, CO OMINĘŁO roztargnionych, jest przez nich samych "w pocie czoła" ciężko wypracowane.

Niech potem nie marudzą, że los im nie sprzyja

Urzekła mnie ostatnia strofa :)
Pozdrawiam!

Bardzo wdzięczny wiersz.

dziękuję dziewczyny :)
szczególnie Emilii:)

Roztargnienie - to postawa buntu wobec szyfrów świata rozumianego jako i opresyjny, i fascynujący 2 in 1 zarazem i jednocześnie. Natłok tych szyfrów i tych fascynacji uniemożliwia przejęcie sterów i kontrolę nad tym, co mnie dotyczy /i osacza/, przyjmujemy zatem strategię iście napoleońską: "to ja decyduję o tym, w którą stronę patrzeć, co widzieć, czym myśl zaprzątać i JAK ŚWIAT POSTRZEGAĆ".

Co więc tutaj w tym oto przed nami "roztargnionym" mamy? Misz-masz obrazków i impresji:

drażni bielą
poranek z rumieńcem
/i/ soplami lodu co uklękły w oknie

/i dalej/
cieniolubne kwiaty przerosły wieczór
tylko cisza została w cieniu

i na finał cały czterowers ostatniej strofy.

Jedyne, co podlega schludnemu porządkowi - to ten tekst i dołączona doń fotografia, na której piękny i roztargniony kwiateczek wcale nie wie, że dookoła wszędzie sroga zima, i nie pora na żadne wynurzenia

czytam z przyjemnością jako odrębny, mikro esej..:)