myśli zamknięte w szufladzie

rdzą przytrzaśnięty mrok

świat którego nie wolno otwierać

bez czasu ciągłe teraz

prawdy od kłamstwa nie odróżniać

nie znać granicy nie mieć jej

z otchłani wyprowadzać próżnię

w nicość zanurzać się

- nagła modlitwa o nowy dzień

barwiony tylko dobrem

i niemoc prośby

o jeden zwykły oddech -

nosić na plecach kamienny ból

przed oczy kłaść rozwijać

w morzu się topić

jak mgła niczyja

to jeszcze potrwa chwilę wiek

zanim szufladę otworzę

o sobie powiem prawdę ja

człowiek co dziś nic nie może