zamknięte okna

zatrzaśnięte drzwi

nie ufasz mi

nie wierzysz mi

i myślisz że Bóg jest jak sen

wyśniony przez wyobraźnię

nie starcza bunt

rdzawy ton słów

i krok zrobiony w nicości

jeszcze jest powrót

do tego kto umarł

dla ciebie z miłości

bolą znów słowa

i krzyczy mrok

on chce cię porwać i zabić

a ty jak dziecko

idziesz krok w krok

przysznurowany do zdrady

nie czujesz więzów

na rękach ran

które noc wyrzeźbiła

kwitną za dnia

prawdą bez dna

godziną co już wybiła

ktoś trzyma myśli

wypala łzy

i topi w piasku pustyni

coś nie pozwala

byś rodził się ten sam

ale zupełnie inny

wciąż jeszcze możesz

powiedzieć nie

albo wykrzyczeć tak możesz

podnieść się z kolan

ból zostawić mnie

westchnieniem mój Boże