Nasza szopka

ku czci budowniczych kodrębskiej szopki

W naszej szopce z drewna i ze słomy

zrodzi się Jezus Bóg-Człowiek widomy.

Powoli rosła; najpierw była mała,

ale ją uniosła Bożej Prawdy chwała.

Zwyczajni ludzie obok naszej szopy

dostają skrzydeł, choć marzną im stopy.

Jasność nad szopką łuną się rozchodzi.

Wszyscy się cieszą i starzy, i młodzi.

Bo się rzecz wielka właśnie dokonuje,

w nasze Betlejem Dzieciątko zstępuje.

Śpiewamy Panu, kolęda wciąż płynie.

Zwierzęta buczą Maleńkiej Dziecinie.

Cicho, cichutko będziemy przy żłóbku...

Głodny dostanie chleb i zupę w kubku,

biedny przed Bogiem łzami się zaleje,

samotny powie, czemu się nie śmieje.

Każdy przyniesie jakieś dary Bogu

i je położy na tej szopki progu,

którą z zapałem budowali szczerze

zwyczajni ludzie, chociaż i rycerze!