Takie kurdebelek, nie wim. Ale oceniam.
Za staranność w pisani, dobre, albo nawet lepiej.
A za architiekture litaracką to nie wim. Ale, będe się upierał że dobre. Albo nawet nie wim.

Witaj Bajko. W jednej chwili powrócił obraz mojego syna, który był w śpiączce...aż mnie ciary przeszły. To dokładnie taki obraz ...może się mylę, ale do mnie tak przemówiła ta miniatura.
Pozdrawiam :)

Przejmująca miniaturka, którą można kojarzyć różnie, jakoś tak dziwnie, uderza...

Skoro Kościół - to my,
to skupieni przed ołtarzem wierni
... są tego ołtarza zwierciadlanym odbiciem?

O jakiej bezwładności mowa? W kontekście ołtarza zwłaszcza?

Może o bezwładności Kościoła, w którym się jak w lustrze przeglądamy?

Arc, prawie jak architekt jesteś. Nie wisz o tym? Wisz, zapewne, dzięki. :)) No naprawdę dzięki. Bajka37.

Atram wzruszonam bardzo. Twój syn - cud. Nie dziwię się, ze ciary przeszły, ale dziwię się, że mój wiersz te ciary. Dzięki. Pozdrów Syna od takiej tam sobie zwykłej Bajki37.

a dzięki. Uderza? No mnie też, takie myśli w głowie mam, taki stan... Bajka37.

Emilio, kościół, to my? No nie wiem. Ołtarz - oddanie, to tyle. A jeszcze - spokój.
Bezwładność? No fizyczny i psychiczny stan, zdarza się czasami i wtedy właśnie nawet nie jeden ołtarz, a wiele, co w tekście napisałam, choć tytuł w l. poj.

Dzięki. Bajka37