https://www.wallpaperup.com/

opowiadała matka

gdy umiała jeszcze mówić bez słów

snuć ścieżkę z palców po mojej twarzy

przemieszany z kamieniem napinam mięśnie

nie stoczę serca pod łapska czasu

garścią pyłu i żalu

deszcz wypłucze noc zejdą się chmury

na polany gdzie wiatry toczą głazy z niebytu

umiem już żegnać słowa

bez szansy na domniemanie

ludzi co budzą ptaki uniesieniem ramion

sen bez początku i końcem jak dziób łodzi

zaryty w bezkres