U mnie w kosmosie 

Próżnią moja głowa okazała się 

Gdzie nie lewituję 

lecz bezsilnie leżę na dnie 

Wszystko znów wiruje 

Wraca każdy sen 

Kłamstwem było to że nic tam nie spotka mnie 

Wszystko odziałuje a ja nie mam tchu 

Prawdą jest że nie ma tlenu 

że płuca rozsadza ból 

Bo nie potrafię wykrzyczeć 

przepełniających je bzdur 

Do 15 sekund miałam świadoma być 

Po dziewiędziesięciu miałam przestać żyć 

Czasu już nie liczę 

aż tyle to trwa 

Czy ja jedna w próżni przetrwałam 

tak wiele długich lat 

Drugą z dwóch teorii miało być to 

że jeśli jest tam coś to nie wiemy co 

Że składu powietrza nie zna nikt 

tak jak nikt nie rozumie panujących tam sił 

Więc dlaczego ja wdycham 

wciąż tak stare myśli i tak dobrze znany ból  

A rządząca mną siła to ta która od zawsze ciągnie mnie w dół?