Dziękuję panom za komentarze ;)

Bardzo piękne poetycko rozstanie. Mam nadzieję, że tylko w poezji.

Czas

w takiej ciszy /że/ nawet zegary wstrzymują oddech

- to ta pora, kiedy

paradoksalnie przypływ odsłania nieuchronność

- co oznacza, że od daremnie utopionych słów koniecznie trzeba przejść do twardych czynów.

kocham ulotność słów...

jednak w tych pływach należy nie tylko tatuować swe ulotne, ubrane w słowa myśli (patrz oba tytuły), lecz przede wszystkim przekuwać je w namacalny i zawsze tylko LEPSZY real. Kto ma to zrobić w tym duecie ona - on, gdy gołym okiem widać, że

z dnia na dzień
coraz więcej w nas milczenia/?/

Księżyc??

Ja też kocham... A Twoje myśli są piękne, choć bywają smutne. Ale są przede wszystkim bardzo refleksyjne... Te zapisane. :)