`W tych okolicach nieznane jest szczęście. Tam zaplątuje się człowiek w ludzi i nie może żyć już więcej bez nich i nie może żyć już z nimi`  

Debora Vogel `Akacje kwitną`  

chodzi o to, by się wkłuć, możliwie jak najgłębiej  

w pozornej słodyczy Owocu - głęboko ukryte:  

to co cierpkie i stalowe, nieobliczalny mit  

który, jeśli się w niego wczytać  

- okazuje się być zbudowany z dziesiątek  

banalnych historii o zbawieniach, małych  

i niosących ze sobą niewiele więcej  

poza dreszczem  

krótką chwilą zadumy  

quasi-religijną metaforą  

najważniejsze - by dotrzeć, wziąć do ust  

pestkę w kształcie kropli  

schłodzić się tym cudacznym płynem  

(oby w miarę szybko, nim legenda  

się przeterminuje, jej bohaterom wyrosną  

skrzydła, albo dodatkowe głowy)  

kompletnie nieistotne: igły, łuskowata skórka  

zmaszczki formujące się w spękaną korę  

wszystko, co prowadzi do ukrytej cieczy  

opowiastki o zabawkach  

ułożonych w mały, blaszany raj  

porkę roku między powiosną a przedleciem  

cała ta otoczka, kruchy pancerzyk  

ważne, by zasmakować  

w rozwarstwiającej się historii  

odnajdywać, ciągle nową i tę samą  

(spróbuj, a zrozumiesz - żaden oksymoron)  

bajkę, w niej - dziewczynę  

o pozornie pospolitych rysach  

która powie z uśmiechem  

może ze łzami w oczach:  

zrywaj następne, na co czekasz?