Wieczne pulsowanie

Warto kapelusz zdjąć z niszy,

By każdy promień spełniał marzenie dnia

Ładował baterię duszy

I tworzył promieniste posłanie.

Gdy księżyc ciągnie pas rosy

I trawy głaszcze otwartą dłonią,

Osadza senne etosy,

Mrzonki miesza ze zjawą i płoną.

Dzień i noc niesie wezwanie,

W głębokim śnie ziarna kiełkowanie,

Objawia tajemne branie

W litosne i wieczne pulsowanie.