Piasek słów przesypuje się cicho w nieznane,

jaskółki piszą dziś pogodę na błękicie.

Może to już ostatni słoneczny poranek?

Kopczyki miałkich myśli nikną rozwiewane

podmuchem czasu, który mija skrycie,

piasek słów przesypuje się cicho w nieznane.

Wirują wątłe chwile. Rachityczny taniec

trwa długo, nie skończy się dzisiaj o świcie,

bo  może to ostatni słoneczny poranek.

Odlatuje klucz wspomnień, już nie pozostanie

ani jeden ślad klęski, ani jeden zwycięstw.

Piasek słów przesypuje się cicho w nieznane.

Znikają światy znaczeń nigdy nie nazwane,

nieprzekraczalne, niegdyś bolesne, granice,

w ten ostatni słoneczny, pogodny poranek.

Się wygładzi, odnowi, pobieli w niepamięć,

wyblakną niepotrzebne więcej tajemnice.

Piasek słów przesypuje się cicho w nieznane

w ten ostatni słoneczny, pogodny poranek.