Pejzaż kolarski

Lecę  jak ptak  na kolarskiej dróżce

Widzę jak życie toczy się kołem

Prawda niechciana leży na ścieżce

Czy pęd uczyni ją życia godłem

Odblask w szprychach poletko obiega

I wraca z pieczęcią ostrzegawczą

Niskość i wysokość szlak przebiega

Jak zło i dobro z energią łowczą

Promień słońca w szprychach igra wieścią

W obrocie wraca wyskoku nagość

Każdy czyn posiada korzeń z treścią

Złość ma kamień, a dobro ma miłość

Na liczniku nić wiana osiadła

Gromadzi  to  co w obrocie spocznie

Prawda tułacza  niesie do Źródła

Pragnąc  w orbicie życia trwać wiecznie