przewiało mnie jesienią i chłodem nadal trzyma

podszyta niepewnością co ma w zanadrzu zima

niepokój w strach obraca przeszywający dreszczem

pogodzić się z nieznanym wyprosić szczęścia więcej

wśród chmur wiszących nisko zderzyłam się z błękitem

choć pytań mi przybyło to myśli bardziej skryte

na pożyczonych skrzydłach złapałam w  locie duszę

aby  docenić życie zobaczyć jak jest kruche

modlitwa porzucona gdy serce w strzępach było

skleiła resztki wiary by obrastały siłą

pozostawiona w ciszy znalazła własne słowa

ufnie czekając chwili gdy będę już gotowa

i popłynęła rzeką wezbraną roztopami

rozterek wątpliwości rodzących się latami

wylanych łez rozpaczy nazbyt ciężkiego nieba

samotnej walki z sobą pustki że nic już nie ma

poddałam się nurtowi nie wiedząc gdzie dopłynę

do brzegu nie dotarłam a jednak nadal żyję

by móc w coś jeszcze wierzyć znów zaufałam sobie

zwykłej prostej modlitwie i mojej w każdym słowie