Spotykasz ją w wyrwanej przestrzeni

Poza wszelką jawą w dziurze czasu

Rzeczywistości uciekając bezwiednie

Wskazówkom dokładnych zegarów

A mówisz że pora płynie szybko

Choć zbyteczne Ci wszelkie miary

Gdy uparcie się w nią wpatrujesz

Porwany w największe wszechświaty

Wróbel mieni Ci się kanarkiem

Jakby niósł śpiew sonat wysokich

Biel zimy skrzy zielenią wiosny

Duszne tropiki odmieniają słoty

Cofasz się dwa kroki w tył zanim

Jeden zrobisz niepewnie do przodu

Jeszcze bezczas mamisz i chwalisz

Na wspomnienie tamtego roku