wydarłeś mnie z pamiętnika

szybuję jak ćma

do drapieżnego światła

nie wiedziałam że piszesz

i wrzucisz w ogień

niepotrzebną tobie

taflą szarości

byłam dla ciebie

lecz jednego nie wiesz

mój ty kochany

nikogo już nie zranisz

pamiętasz

pogubiłeś pionki umysłu

a ostatni most do królowej

zerwany w tobie

no cóż

to koniec 

nie uciekniesz stąd

drzwi zamknięte

okien brak

ze mną spłoniesz