Księżyc ozdabiał dachy emalią z poświaty, 

Chociaż noc się na dobre nie ubrała w mroki. 

W przezroczystej sukience brała się pod boki, 

A chmury ociężale dłużyły makaty 

Z szafirów i z szarości ze splątanych motków. 

Marzenia, zwidy, bajki wyglądały z kątów. 

Odbijały się w szybach jak zwodnicze duchy, 

Wsnuwały pod powieki, wykrzywiały przestrzeń. 

I nie wiem - z przędzy wiary, czy z materii wierzeń? 

Zagarniałam zachłannie przed snem pod poduchy, 

By zbudzić je o świcie, zaparzyć im kawę. 

A księżyc zaczął mącić - Złudy; nie dasz rady, 

Nie zatrzymasz pod głową, pod mostkiem nie schronisz. 

Zostaną ciężkie chmury 

I czerń nad balkonem.