KOCUR W BUTACH

Nie mam chwili na trwonienie atramentu

Muszę ostrzyć tępe pióro bez ustanku

Cuchnie prochem, proporcami regimentów

Pierwsze szable pobrzękują już na ganku

Ot krucjata, `Sami swoi` w moich progach

Bo mój pałac nie fortecą i bez fosy

Toteż śmiałkom łatwo przyszło się zjednoczyć

No i KOCUR nie ma butów, choć nie bosy