Klasyczny przykład polskich mesjańskich ciągot w literaturze:

podmiot liryczny - "on" -

1. W cynkowej trumnie rozepchnął rękoma /nb. co rozepchnął w trumnie?/
i prawdę z gardła wydarł Bogu /utożsamianemu z Szatanem/;

2. Jemu to dzwon zabije jak wcześniej nikomu;

3. /dzwon zabije/ Temu co prawdę z gliny podniesie
Naniże guziki w różaniec katyński
Potem ze szczątków /różaniec/ smoleński
I dźwignie z tej ziemi nowe oblicze
/porównaj słynne słowa Jana Pawła 2./

Tylko, że tej syzyfowej na kolanach pracy nizania guzików przed nim - tym lirycznym "nim" - jest jeszcze cały pominięty przez Poetę ocean, bo co zrobić z trupami/guzikami Auschwitz, Birkenau, Treblinki, Lasów Szpęgawskich, dzieci Zamojszczyzny, podgrudziądzkich Kisów i 9 tysięcy innych w Polsce miejsc martyrologii??

To, co rzuca się w oczy Czytelnikowi w tej narracji - to wąska selektywność podejmowanych tematów i jednostronne "skrzywienie" obrazu prezentowanej rzeczywistości. Mówiąc obrazowo, Poeta widzi tylko jednym okiem.

Piękny uniwersalny w swym przekazie finał:

Choćbym do krwi
Ręce poranił
Usypię mu kurhan
By nie był zapomniany

(patrz ostatnia strofa - cytat z pamięci)