owinąć wspomnieniem chatkę rodzinną

jak wstążką prezent

którego

już nie ma

aż by się chciało wrócić w to miejsce

i tak po prostu

piosnkę

zaśpiewać

o tym że chociaż ściany i okna

nie zawsze się dało

sercem

podpierać

kwiaty kwitły rosły i więdły

radości

wielkie

średnie

malutkie

a szczęście jak zwykle było figlarne

przekomarzając się

często

ze smutkiem

bo czasem człowiek nostalgią nasiąknie

a wtedy znowu

w życiu

jest pusto

nawet gdy sterczy w promieniach słońca

to jednak osuszyć

jakoś

się trudno